Het format was beproefd: eerst cadeautjes daarna een diner. Gastheren hadden hier voorafgaand nog een kerstwandeling aan toegevoegd. En Riny had de speciale wens om na de wandeling een groepsfoto te maken.
(En naarmate we ouder worden nemen we onze kansen; nemen we het geluk mindfull.
Pas als het donker wordt, overvalt me de melancholie. De keerzijde van geluk. Hoe vaak nog?)
Het is nog licht als het eerste pakpapier in stukken wordt gescheurd. Soms zit er een gedicht of opdracht bij. Surpriseavond is twee weken opgeschoven.
Voor opa. Die vindt dat van 'huis uit' zo leuk. Hij is uren met de uitwerking van ideeën bezig.
En dit jaar zou het nu eens niet fout gaan.
Ik heb in mijn lange verleden over mezelf geleerd, dat ik ertoe neig de uitwerking erg ingewikkeld te maken. Hoe vaak ben ik niet opgesprongen om het gedicht zelf nog eens voor te dragen, om correcties aan te brengen in het spel dat ik uitgeschreven had, om een vergeten attribuut alsnog aan te brengen.
Nee, dit jaar zou het foutloos gaan.
David was het object.
Ik had een, misschien te uitgebreide, instructie uitgeprint in groot lettertype, de kinderen een rol gegeven om de aandacht van allen te vangen en ik was uitgegaan van de interesses van het object.
Het was allemaal goed doordacht. Nooit meer zou worden gezucht als mijn surprise aan de beurt was.
Korte schets van het spel.
David, verzot metaaldetectorzoeker, zou de vijf munten in zijn tuin opsporen. Het zou donker zijn. (Denk eraan om de surprise als laatste aan de orde te laten komen!) De kinderen zouden hem helpen door bij te schijnen met hun gekregen zaklampen. Daarna zou elk kind een kaart met de beeltenis van één van de munten krijgen. Elke kaart verwijst op de achterzijde naar een rol of hobby van David en onthulde tevens waar een daarbij behorend cadeau kon worden opgehaald. Met de gevonden munt kon hij de kaart - en daarmee een cadeau - verwerven.
Het kind kreeg de munt .
Thijns belangstelling ligt vooral bij zijn zaklamp
Zoë met haar muntkaart
Waar gaat het fout?
Kan niet, zou je denken, zeker als je dat in 10 heldere stappen uitschrijft.
(Nu ik het hierboven heb uitgeschreven, denk ik dat het veel momenten in de gort had kunnen lopen.)
Maar het liep fout, goed fout. Bij het ruilen van munt tegen kaart, de cadeau-voucher.
Ik heb twee cruciale denkfouten gemaakt.
1. De kinderen willen allemaal de kaart houden. Die willen een cadeau. (Niet wetend dat het resp. een vogelhuisje, een zak haardhout, een in elkaar te zetten skelet, een kist om gevonden munten in op te bergen en een postcodeloterij-agenda betreft)
2. David wil de zilveren munten houden. Een schatgraver geeft die niet weg. Zelfs niet aan zijn eigen kinderen.
Het spel liep voor de zoveelste maal in mijn carrière als spelletjesmaker compleet vast. Nooit heb ik zo moeten wheelen en dealen om het recht te breien.
Munten houdt hij in zijn handen
wheelen en dealen
Evaluatie
Toen ik met David het een en ander nog eens naliep, vroeg ik hem wie de cadeaus en wie de munten na al die consternatie heeft.
"Ik, natuurlijk."
Misschien is hij slimmer dan ík denk.
(Met dank aan Thomas, die alles geduldig op de gevoelige plaat vastlegde.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten