Het is de laatste dag van november.
Wij lijken in een Griekse Tragedie te zijn beland. Een wereld vol drama en passie. Ooit in het bijzijn van zijn vrienden dronk Socrates de gifbeker, gisterenochtend nam voor het Joegoslavië tribunaal de Bosnisch-Kroatische ex- generaal Praljak een dodelijke slok.
Zoals Goering met zijn cyaankalie-pil wachtte hij zijn straf niet af.
En neem Julio Poch, die had tijdens een etentje met collega Transavia piloten gepocht (...) over deelname aan de doden-vluchten tijdens het Videla-bewind.
Niet waar, oordeelde gisteren de rechtbank. Gewoon een jokkebrok, een pocher, verlegen om aandacht.
Maar de tragedie, het dramatische hoogtepunt, het nationaal schisma vindt haar hoogtepunt alhier, in ons landje aan de zee.
Daar woedt de jaarlijks weerkerende traditie: de zwarte pietendiscussie.
Het is een belanghebbende kwestie, waarover ik eerder schreef in mijn blog van 20 november 2014.
Toen probeerde ik via zelfonderzoek waar ik stond/ behoorde te staan in deze controverse.
Had Arjan Lubach zich zondag hierover uitgesproken op een plek waar tegenstanders hem niet gemakkelijk zouden vinden, gisterenavond probeerde Mathijs van Nieuwkerk in DWDD het schisma te lijmen met een voorstel om de partijen aan een heuse onderhandelingstafel te krijgen.
Het kamp 'Zwarte Piet is racisme' pruttelde tot het einde toe tegen; haar gelijk en bestaansrecht staat immers op het spel.
Stel ik zou worden uitgenodigd.
Welk kamp vertegenwoordig ik dan?
Kamp: 'Tegen racisme, vóór een kinderfeest met Sint en knechten.' Piet ziet eruit als een door Sinterklaas ingehuurde flexwerker, een moderne loonslaaf, met roet besmeurd als gevolg van zijn functie.
Een beetje een slap kamp dus, een beetje midden.
En dat kamp vindt in tijden van tragedies weinig gehoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten