Dat gebeurt me wekelijks in de plaatselijke kringloopwinkel.
Ik snuffel daar enkel bij de boekenafdeling.
Elke dinsdag om 12.30 uur.
Paul, de oude man die de afdeling beheert, wacht me meestal op.
Dus houd ik me aan de tijd.
Afgelopen dinsdag wees hij me op een boekje dat hem iets voor mij leek.
Een verzameling gedichten, die bekende mannen aan het huilen maken, zo belooft de kaft.
Zijn dat andere gedichten dan die vrouwen ontroeren? Hoe komt iemand, zoals in dit geval Nick Muller, journalist bij HP/De Tijd, om zo'n project te starten?
Wel, dat wordt in het Woord vooraf uit de doeken gedaan. En jawel, zoals vaker is de verzamelaar geïnspireerd door anderen: Anthony en Ben Holden met hun uitgave uit 2014 Poems That Make Grown Men Cry.
Ik besloot het boekje mee te nemen, benieuwd hoe Muller dit project had aangepakt met welk resultaat.
De samensteller schreef 150 beroemde en bekende Nederlandstalige mannen aan. Hoe hij die groep van 'fine fleur' verder samenstelde wordt niet duidelijk.
Er reageren 63 aangeschrevenen. Onder de afhakers zijn sporters (van de veertig die benaderd werden leverde er niet één een gedicht: sporters lezen geen gedichten) en veel politci.
Alle huilende mannen in het boek ken ik.
Elke gedicht wordt ingeleid door een motivatie, waarin vaak wordt beweerd niet zozeer erom te huilen maar er steeds weer door geroerd te raken. Dan volgt het gedicht. Veel dood, liefde en vergankelijkheid. Natuurlijk veel mannen als Wilmink en Kopland maar ook een enkele Vasalis en Hertzberg.
Tot slot een lemma over de geroerde man, die dus beroemd is.
Ik heb genoten.
Verrast door sommige keuzes, verrast door een gedicht dat ik nog niet kende en vooral geboeid door de verantwoordingen.
Bij vijf gedichten heb ik een post-it geplakt.
Hier komen mijn top vijf:
Arjan Lubach met November van J.C.Bloem
Dries van Agt met Nestoriaanse kwatrijnen van Hugo Pos
Herman Koch met Droom van Gerard Reve
Joost Prinsen met Dood van Eddy van Vliet
Eric Corton met Sterfbed van Jean Pierre Rawie
Voor een publicatie alhier kies ik voor Nestroriaanse kwatrijnen, een korte tekst, die aldus zijn verantwoording op Dries grafsteen zal prijken:
Beloof me kind, als ik van hier verdwijn
treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn
en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen
als zij verdwenen,- ik er nog zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten