Plannen en thema's bij het ouder worden

Er zijn natuurlijk de aan de seizoenen gekoppelde activiteiten, die de oude man naar buiten dwingen. Zo heeft de wind vandaag danig aan de bladeren van de eikenbomen van de buurvrouw gerukt en legt onze tuin hem de dwang op voor  om in de komende tijd het blad te verwijderen.
Het plan bestaat eruit dat hij zelf dag en uur mag bepalen.

Ik wil het hier hebben over plannen die je je voor kan nemen of kunt verwerpen. 

Bijvoorbeeld de vraag of hij nog een boom zal planten. Immers: Boompje groot, plantertje dood geldt in toenemende mate. 

Zullen we nog zonnepanelen op ons dak laten plaatsen, die zich in zeven jaar terugbetalen?

Dat soort plannen.

Afgelopen week de in de verdrukking staande notenboom, die bij de achterdeur tot een behoorlijke hoogte opgroeide uit een ooit door een eekhoorn verstopte noot,  naar de zuidkant verplaatst.

Tijdens het beulswerk me vragen stellend zoals 'Zal ie aanslaan op zijn nieuwe plekkie? ' en 'Zal ik er nog vruchten van eten?' 

Als variant op het lied De Steen van Bram Vermeulen zong het in mijn hoofd, terwijl het zweet van mijn voorhoofd drupte,  persevererend 'Ik heb een boom geplant op deze aarde...' .

Over twee seizoenen geeft de boom antwoord of de operatie zinvol is geweest, over twee jaar verwacht ik dat hij noten geeft. 

In 2019 of in 2020.

Wonen we dan nog hier?

Tijdens de laatste hole - de kantine van de golfclub - werd het thema ziekte en dood zodanig vaak aan de orde gesteld, dat we het idee van Hendrik Groen c.s. overnamen om een tafel te reserveren waar dat thema taboe is. 

Na verloop van tijd kenden de tafel twee bezetters alle kleinkinderen van die tafel met de daarbij horende buitengewone gaven. Ik kan je verzekeren het praten over je kleinkinderen is leuk, maar het aanhoren van diezelfde verhalen van anderen, gaat op den duur vervelen. Alleen in de optiek voor wat, hoort wat, valt het enigszins uit te houden.

We zijn inmiddels verhuisd naar een derde tafeltje, waar een verbod op de thema's ziekte, dood en kleinkinderen geldt.

Daar wordt significant vaak over de een na laatste verhuizing gesproken, de verhuizing naar een omgeving, die beschutting biedt voor de zeer ouden, die nog zelf willen besluiten en waar de dood hen bijna niet kan vinden. 

Een woonst met weinig dwang van de natuur, met een tuin zonder herfstblad.