De teksten op dit adres gingen aanvankelijk over tuinieren op de Brabantse zandgronden in het bijzonder op ons adres in Valkenswaard, maar hebben zich in de loop der jaren uitgebreid en geëvolueerd tot andere bezigheden van de ouder wordende mens. Bezigheden, zoals naast zijn tuinieren, zijn lezen, golfen, reizen, ontmoetingen en gedachten.
Eigenlijk zijn de teksten een verslag van ouder worden in een moderne tijd. Hierbij valt onvermijdelijk ook het bespreken van de kwaaltjes en de ziekten, die bij het trage natuurlijke verval nu eenmaal horen.
Afgelopen december droeg mijn cardioloog mij over aan de huisarts omdat hij vond dat alles onder controle en stabiel was.
We wisten beiden dat dat slechts een momentopname was, mijn aderen en hart zouden naarmate de tijd vorderde steeds meer onder druk komen te staan En jawel hoor, de klacht van druk op de borst bij een plotselinge verhoogde inspanning van vier jaar geleden kwam terug vooral als ik op weg naar de golfbaan, golfkar achter de fiets gehaakt, mijn jongere en vitalere buurman probeerde bij te blijven.
Ik legde Henk uit hoe mijn angina pectoris zich ontwikkelde naast zijn fietsen.
Hij paste onmiddellijk het tempo naar beneden bij.
Pijn weg.
Maar ja, bij de viermaandelijkse controle bij de praktijkondersteunster kon ik niet anders dan op de openingsvraag hoe het me fysiek afging melding doen van mijn ongemak.
Zij verwees me onverwijld door naar de huisarts. Dat werd een vervanger vanwege vakantie van mijn arts.
De mij onbekende huisarts verwees me door naar de afdeling cardiologie, waar een mij alweer onbekende specialist me naar een inspanningstest verwees.
Beiden kenden me van mijn patiëntendossier, waar via de monitor het gehele consult naar werd gegluurd..
Och, het verliep zoals ik thuis had voorspeld. Ik liep braaf van het kastje naar de muur, de gang terug naar mijn eigen cardioloog die me enige maanden geleden vaarwel had gezegd.
Ook de inspanningstest verliep, zoals ik had verwacht.
Bij een wattage op de fiets van rond de twee honderd begon het zuurstofgebrek me op te breken.
Een week later, begin van deze week zat ik bij mijn eigen Dr. Theunisen.
"Daar ben ik weer", had ik monter bij het binnentreden geroepen.
"Het beeld is hetzelfde als vier jaar geleden, de medicijnen hebben de verwachte uitwerking niet waargemaakt."
Ik vond dat een voorbarige conclusie, wat als ik die medicijnen niet had genomen? Wellicht had ik na een paar weken alweer aan zijn bureau gezeten.
Maar je leest je arts niet makkelijk de les.
Bij medicijnmannen gedraag ik me altijd zeer onderdanig.
Hij wilde nog maar een keer bij mij 'naar binnen gaan kijken'.
Het was al vier jaar geleden weer, dat hij dat had gedaan.
'Eens kijken of we kunnen dotteren', hoorde ik hem nog mompelen.
En zo zal ik a.s. maandag mijn binnenste aan hem tonen. Ik mag, zoals de vorige twee keer meekijken, maar daar zal ik net als de vorige keren weinig wijs van worden.
Buurman Henk zei, dat hem een rustiger tempo van fietsen ook best was, maar ik zei, dat de afspraak inmiddels vast lag.
Dotteren als verjongingskuur? .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten