De eerste oogst tomaten had zich aangediend, vleestomaten in verschillende vormen en maten, toen we bezig waren met inpakken voor een weekje zee in Zeeuws-Vlaanderen.
We besloten ze mee te nemen voor tomatensoep voor onze logés ter plaatse: Luca en Noa, die we in Groede van hun ouders overnamen na hun weekeindje met vrienden in Cadzand.
Noa had onze al diverse malen ge-appt dat dreigende heimwee zou worden onderdrukt "en anders komt papa ons halen".
Die laatste toevoeging had ons voorbereid op vroegtijdig vertrek en het viel ons alleszins mee dat de woensdagavond werd gehaald alvorens ze in Rosendaal af te leveren op de parkeerplaats van Rosada. Daar wachtte Thomas ze op voor verder transport naar huis.
Het waren drie gouden dagen met zee, strand en spelletjes.
Een wat benauwde opa roept Noa toe 'niet verder dan het naveltje'. Een onbetrouwbaar meetpunt in de hoge golven.
Oma kijkt vanaf het duin toe. "Weet jij waar Luca is?"
Een eindje verderop zoekend naar haaientanden.
Mogen wij teevee kijken? is ingeruild voor Mogen we op de I-pad?
Wat moet je als grootouder daarmee?
Ook maar aan de sociale media, word-feuten met her en der in het land verspreide spelers.
Ik krijg Noa los voor een foto-shoot, waarbij zij mij de kneepjes van het poseren zal bij brengen.
Zo doe je dat opa.
Ontspannen lachen, ogen niet te groot. Nu jij.
Van de vele hopeloze pogingen kies ik deze
Het gaat als profielfoto, zegt ze, maar op tijd refreshen en ze gaat verder op haar E- pad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten