De prijs van betrokkenheid ofwel blog zonder foto's

Ik heb vaak een onbehaaglijk gevoel als ik foto's bekijk die zo typerend zijn voor de genres Family of Man en World Press Photo, waar de ellende vanaf druipt: broodmagere kinderen, het gezicht bedekt met tientallen vliegen, hologige Soedanese vrouwen, hun kroesen smekend, bedelend naar voren gestoken, maar ook het jonge zeehondje, waarboven de dodelijke knuppel van de Canadese jager zweeft.
"Doe wat", denk ik,"in plaats van deze wantoestanden vast te leggen en er de wereld kond van doen!"

Veeg de vliegen weg, schenk water, vang een discussie aan of ga desnoods boven het zeehondje liggen, om maar wat te noemen.
Dan maar geen foto´s .



Bij deze blog ook geen foto´s, hoewel ik gelegenheid genoeg had. Maar te betrokken....

Niet dat ik afgelopen week ellende zag. Integendeel.

Vrijdag Luca op bezoek met pa en ma bij een tussenstop op weg naar de wintersportplaats Val Thorens en genoten van zijn parmantigheid en onderzoeksdrift.

Op Kerstdag Zoë met ouders, die we voor een brunch uitgenodigd hadden, op bezoek gehad. Eindeloos in de wakkere ogen van de little lady gekeken.

Geen fototoestel gepakt. Te betrokken. (Met zieke kindertjes gelachen, met kleurige Soedanezen gedanst, met zeehondjes gespeeld.)
En nu spijt.

Kun je beter een beeld van een bloedend zeehondje de wereld insturen, dan er een te redden? Is dat de ethica van de fotograaf ? Een beeld dat meer zegt dan duizend woorden.
Is het verschil tussen een schrijver en een fotograaf, de mate van distantie ?
Zelfs de meest betrokken schrijver neemt nadién de pen en daarmee afstand. Maar hoe beschrijf hij voor de ander parmantigheid en gitzwarte, nieuwsgierige ogen ?
Volgende keer maar weer "foto's-bij".

Kerstkind aangekomen

Waarom komt de Sint wel aan en komen Kerstman of -kind zomaar zonder ontvangst uit de lucht vallen ?

Nu kan de Kerstman me gestolen worden. Ik heb er niets mee. Ik heb er nooit in geloofd. Altijd geweten, dat is een verklede vent.

Het Kerstkind daarentegen is me lief. Zo kwetsbaar, in de wetenschap dat hij zal uitgroeien tot de held van velen. De eerst Idol als het ware.

Ik wil een traditie starten. Per 17 december van elk jaar komt het Kerstkind "aan". Per boot, trein, paard, auto of vliegtuig. Dit jaar is de start ermee gemaakt. Het kerstkind kwam aan...per vliegtuig. Omdat nog maar weinigen hier weet van hadden wachtte haar een klein comité. Ik hoorde daartoe, waarmee ik geschiedenis schrijf.

De naam van het kindje is in werkelijkheid Zoë. Ondanks de vermoeiende vliegreis van ruim 4 uur begroette zij het ontvangstcomité met een lieflijke lach alsof ze wilde zeggen: "Kerst 2007 brengt jullie alle goeds".

Twee Kerstbomen

In huis staan twee kerstbomen.

De boven afgebeelde is een lichtbron op een ontbaste stam van de perenboom, waarvan een ander stuk mijn tuinbeeld "Memento" leverde (zie aldaar).

Het idee voor een boomlamp komt van Femke, de uitvoering van ondergetekende.

Het heeft me bloed zweet en tranen gekost om een gat in de lengte-richting te boren. Je kent dat wel: boor te kort, dus van boven en van onderen geboord en jawel, net als bij de MontBlanc tunnel, net langs elkaar... Dan van lang draadijzer een boor geslepen, die op drie kwart vast komt te zetten. Geen enkele beweging...Als de stam eindelijk doorboord is, dan volgt de zoektocht naar een adekwate hoed en voet.

Nu is ie eindelijk af. Zo groot dat we hem nergens anders kunnen plaatsen dan naast het kinderbedje.

Maar hoe vinden onze kleinkinderen dat ?

En zo komen we bij kerstboom twee. De echte kunstkerstboom, die door Riny elk jaar weer met veel passie en geduld wordt opgetuigd met licht en ballen. Monogroom want kunstgericht in evenwicht.

Maar hoe vinden onze kleinkinderen dat ?

De proef op de som zal a.s. vrijdag worden geleverd als peniciline-Luca zijn bewondering zal tonen.

Riny vraagt zich af hoe "nee,nee" zal vallen, de schrik bij de eerste bal die stuk valt. Ik overweeg Heras voor een vriendenprijs een hekwerk te laten leveren. Collega's wezen me op het bestaan van de rubberen kerstbal te leveren in alle basiskleuren en wit.

Zoals zo vaak bij groot worden bij grootouders: we zullen wel zien.

Extreme stress en een beetje weemoed

Sommige emoties zijn zo sterk, dat er niets bij kan. Stress kan je zo bij de strot grijpen, dat voor iets anders nauwelijks ruimte is.

Ik had me voorgenomen om over het afscheid van David, Karlijn en Zoë te schrijven. Ik zou ze in alle vroegte vandaag bij vliegveld Welschap afzetten en ze een goede vakantie toewensen op Tenerife aan de Costa Adeche.
Ik gun ze alle drie een prachtige, welverdiende week, maar zou toch laten merken dat ik ze missen zou. Vooral nu Zoë ons lijkt te herkennen en onze stemmen royaal beantwoord met gebrabbel en een gulle glimlach. Ik zou in ons ritje naar Welschap aanbieden om alsnog als au pair mee te gaan. Dat Riny dat begrijpen zou. Als opdracht voor Karlijn, zou ik zeggen Heras los te laten en David's eerste cuba libre zou voor onze rekening zijn. Zou ik hem zeggen....

Maar het pakte anders uit.

Met een strak tijdschema op zak, loopt de KIA een klapband op pal voor de deur van Bonefatiuslaan 7.
Hoeveel tijd kost het verwisselen van een band van een KIA Sorento? Lang, dat kan ik je verzekeren, zeker als je op dat moment geen notie hebt waar krik en reserveband verstopt zijn. Ik zoek onder hoeden- en bagageplank, vind een handleiding in de originele verpakking, die ik vervolgens David ter hand stel.
"Door het rechtsomdraaien in de daartoe aangebrachte opening in het midden van de achterbumber wordt met de voornoemde zwengel de reserveband via een veer onder de auto neergelaten, welke met het ventiel naar beneden dient te worden losgemaakt..."
"Dan moet je dus eerst die zwengel zien te vinden, "concludeert David.
Enige oefeningen en leerervaringen verder, hoor ik David, terwijl ik plat op de grond liggend de krik onder het 1917 kg wegende gevaarte wil aanbrengen : "Het lijkt me beter om, willen we het vliegtuig halen, deze poging staken. Laten we onze Volvo nemen. "
Op het moment dat Karlijn een stevige trap op het gaspedaal wil geven, roep ik: "Wacht, ik ben mijn GSM kwijt geraakt. Ligt waarschijnlijk onder de KIA."
Na enig vergeefs zoeken, spring ik nog net op tijd in de Volvo, die niet wachten kan.
Rondweg: druk; autobaan naar Tilburg: zeer druk, nog drukker en dan.... staan we stil....Ik doorbreek de stilte die in het voertuig heerst niet met : "Hadden we niet beter een andere weg kunnen nemen?" en bewonder mijn groeiend tactisch vermogen.

Ze waren nog op tijd, want acht uur later ontvang ik een SMS op mijn GSM, die thuis op het bureau ligt. "Je hebt je telefoon weer gevonden! Voorspoedige reis gehad. Zoë voorbeeldig. Groet vanuit een fantastisch resort."
Ik heb dan inmiddels de ANWB laten komen, voor €150 een nieuwe band aangekocht en me bij mijn collega's geëxcuseerd voor mijn verlating.

Weemoed en stress verhouden zich als stilte bij een storm. Vanavond vond ik pas de rust en kan het aftellen beginnen. Over zeven dagen zien we hen weer: 20.40 uur in de aankomsthal.

Dwingende genen

November is voorbij. December wordt opgeleukt door sint- kerst- en oudjaar -vieringen. Cadeaus en kunstlicht, anders is er geen doorkomen aan.
December is ook de maand waarin nog net wat tuinactiviteiten kunnen plaatsvinden alvorens de vorst deze onmogelijk maakt. In de groentetuin staan de laatste spruit- en boerenkoolplanten te wachten op de oogst. Zaterdag jl. de spruitplanten gestript, zondag de boerenkool binnen gehaald. Op de onderste foto de (halve) oogst, boven de keukenhoek nadat de eerste helft verwerkt is. Resultaat na twee uur stevig doorwerken: (11) elf zakjes van (300) driehonderd gram.

Riny komt even in de keuken. Om te kijken. Om de vraag te stellen of ik dit leuk vind, of dit me bevrediging schenkt, wat dit kortom toevoegt aan mijn leven in de winter. "O ja", voegt ze eraan toe, " zo'n zakje van 300 gram kost bij de "vers" van de Em-Té € 0,80."

Ze is de keuken alweer uit als ik voor me uit mompel, dat mijn gedrag waarschijnlijk een gevolg is van vóór de oorlog opgeslagen zorg in mijn genen en dat die mijn gedrag sturen. Zo heb ik onlangs gelezen. De genen hebben míj uitgezocht om zich voort te planten. Ik ben slechts hun voertuig.
Slakken uit de kool prutsen, dennenaalden eruit spoelen, het blad hakselen tot plafondhoogte doe ik in dienst van mijn genen. Voor 11 weken lang éénmaal per week boerenkool op tafel.... Het is begin maart als die diepvriesla leeg is. Dan is het dagelijks alweer 10 uur licht en zullen mijn genen het voorjaar bejubelen.

Waar ik niet over schrijven wil

Geen begeleidende foto's deze keer. Maakte ze wel dit weekend, maar ze passen niet bij de tekst. Welke foto's maak je over het gevoel straks alles kwijt te zijn?

Mijn werkzaam leven zal nog dertien maanden gaans zijn. Daarover wil ik hiér niet spreken. Er is veel over te zeggen. De plaats is er echter hier niet naar. Daarvoor zijn andere locaties dan mijn private weekend blog.

Er zijn ook zaken waarover ik niet schrijf, niet hier, niet elders. Ik bewaar ze voor mijn dromen, waar ze bewerkt worden, die ik me bewust, niet meer voor de geest kan halen. Hooguit rest een gevoel: de angst voor verlies omvormt in een ondraaglijke droom. Dus vervaagt hij bij ontwaken.

En dan die kwesties, die ik vroeger aan de orde wilde stellen. Waar ik van heb geleerd dat het vergeefs, zelfs contra-productief bleek. Een mijns inziens foutieve deductie, een onjuiste weergave van de feiten een nodeloze overdrijving. Het bespreekbaar stellen legde niet de waarheid maar de relatie in de waagschaal.

En dan de beleving van het intieme, van het sublieme. Ik wil er niet over schrijven, bang dat ik het tere geweld aan zal doen, het grootse zal verkleinen. Ooit zocht ik daarvoor een vorm en kwam uit bij woorden typografisch zo te plaatsen dat ze meer verhulden dan onthulden. Sommigen noemen dat poëzie.

Zo koester ik Mijn Mannetje, mijn droom- en boosheidboek, mijn boekenboek en al die oude schriftjes met onboezemende tekstjes. Waartoe het allemaal dient? Ik blijf het antwoord schuldig.
Misschien is het allemaal levenstherapie.

Verlangen naar straks

Wie mij kent weet: november is mijn maand niet. Verlangen naar een ander seizoen doet de tijd als een zieke slak voortkruipen. Ik tel de dagen. Hoelang nog dat ik weer buiten kan zitten, soezelend staren naar de ondergaande zon? Ik heb de potplanten in het kastje gezet. Ik heb ze gegroet. Over enkele maanden keer ik weer. De handelingen in omgekeerde volgorde. Overwinteraars zullen kilo's vocht zijn kwijtgeraakt, de groene waas verschoten door ontbeerde zon.

Wat kun je met verlangen aan, met wat niet is, maar zou moeten zijn? Als ik droom, weet ik dat het niet werkelijk is en is het verlangen bij ontwaken heviger dan daarvoor. Ik wil de zon, de zomer, eventueel de lente, maar niet deze tijd, waarin het licht zich verder terugtrekt, de natuur zich voorbereidt voor een lange stilte, de mistroostigheid van vallend blad in koude motregen en ook nog bij een vroeginvallende avond. Het is me wat. Ik lees de laatste Jeroen Brouwers "Datumloze dagen". Prachtig!! De verloren vader bij het sterfbed van zijn zoon. Kan het erger? Homeopathie voor somberman. Het werkt maar matig.

Voor mijn omgeving ben ik ook niet het zonnetje en zeker niet in huis. Dus de tuin in gevlucht, ingejaagd. Daar heb ik afgelopen weekend mijn verlangen vorm gegeven: een prieel gemaakt over het zonneterras. Helemaal in mijn eentje. Het duurde langer dan twee maal de tijd met zijn tweeën. Het voordeel? Alleen in je eentje kun je het verlangen koesteren. Niemand die het uit je hoofd praat, je opbeurt of probeert af te leiden. Nee, met de melancholie voor ogen heb ik eenzaam voortgeklust. Toen het schemerde kwam Riny naar buiten, dik omsjaald, wat rillerig en verkouden. Ze zag het resultaat, keurde het goed en zei dat ze zich weer een stukje beter voelde.

Mijn loge

Foto 1

Diner ter gelegenheid van het eenjarig huwelijk van David en Karlijn. Voor het eerst met z'n achten aan tafel. Van Central Park tot Valkenswaard. Soep door Riny, hoofdgerecht door Thomas en Femke bereid, nagerecht door Karlijn en David. Ik zorgde voor de drank.

Foto 2

Luca in de loge van Gerard van de Berg.

Ouders richten hun huis in naargelang de leeftijd en vermeende mogelijkheden van hun kinderen. Wij verhuisden de viskom naar een steeds hoger niveau tot Thomas ook bovenop de Lundiakast kon grijpen en dit het vroegtijdig einde inluidde van goudvis Karel. Helaas werd de geërfde bronzen ketel pas weggezet, toen David op de ketelrand viel en daarbij zijn hoofd flink verwondde.

Als grootouders ben je niet zo mee bezig met het kleinkindvriendelijk herinrichten van je huis. Hun verblijf is immers kort, de aandacht-intensiteit hevig, wat mogelijke rampen voorkomt. De vijver is vooralsnog niet gedempt en kostbare boeken staan op grijphoogte. De speelgoedmanden raken evenwel voller en voller met nieuw en onze kinderen overleefd speelgoed. Het leukste speelgoed is echter niet als zodanig bedoeld: CD hoesjes, lichtknopjes en opa en oma zelf.

Jaren droomde ik van de loge van Gerard van den Berg: een zalige leesstoel voor mij alleen. Maar ja....kinderen hè en vermeende kwetsbaarheid deden me jaren wachten op de aanschaf.

Gisteren, toen ik de kamer uitliep, dribbelde Luca achter me aan. Alsof híj op mij moest letten. Hij bleef , met zijn neus tegen de glazen kamerdeur geduwd achter. Toen ik vijf minuutjes later terugkeerde (ja, ik moest even naar de toilet) zat hij met een ontwapenende vanzelfsprekendheid in mijn stoel, in mijn loge. Van ontroering nam ik snel een foto, waarvoor hij in alle rust poserend bleef zitten. Met zijn blik: "Zie je nou dat zo'n stoel ook kinderen past!" voegde hij een waarde toe.

Vanaf heden is de stoel onze loge.

Genealogical Tree

Zojuist bij Mat en Nelleke opname gemaakt van een boodschap voor hun zoon Tijs, die op 30 november in het huwelijk treedt met Jane. We zijn uitgenodigd, maar voor het bijwonen van een wedding in Australië moet je toch gauw twee weken verlof nemen.

Familie wordt gevraagd een bijdrage te leveren middels een video-boodschap. Riny en ik presenteerden de fikse uitbreiding van de Creemers stamboom.

Tot na de oorlog toonde deze boom bij huwelijken een actie-radius van nauwelijks 10 kilometer. Geliefden troffen elkaar in plaatselijke buurthuizen, lokale café of dorpsschool. Vanaf de napoleontische tijd tot ver in de twintigste eeuw werd door de Creemersen uit Stramproy plaatselijk gehuwd met soms een uitstapje naar het enige kilometers verop liggende Tungelroy of Zwartbroek.

Daarna volgden verkenningen over de grenzen van het dorp en zelfs de provincie. Men ging zich ook verderop vestigen zoals in Friesland, Twente en Noord-Holland. de taal veranderde van dialect naar ABN.

En vanaf 2007 is er sprake van een huwelijk en vestiging buiten de landsgrenzen en wel op de meest verre plek, die te vinden is: Melbourne. We hebben Tijs & Jane tot de "Creemers" ambassadeurs op het zuidelijk halfrond benoemd. Vandaaruit zullen ze zorgdragen dat het ooit trotse geslacht van venters, smokkelaars en zwervers Australië zal veroveren.

De techniek biedt de mogelijkheid om afstanden te overbruggen. Een video-boodschap in plaats van flessenpost. Mat en Nelleke kunnen bellen en skypen. Maar toch....Als ik ondanks de technologische verworvenheden denk aan het globaliserende trekken van onze nazaten, de ruime blik, die hen wordt gegund, hun verlangen naar het ginds...dan blijf ik achter met een ambivalent gevoel en wens me het sedentaire leven van een 19 e eeuwse boer. Ik heb helaas niet meer te kiezen.

Desondanks goedgemutst

Jan Wolkers' overlijden werd herdacht met een Texels bokbier in een knus café in de Jordaan. Luca kijkt. Hoe zal ik zijn blik beschrijven? In gedachten:"Nu begrijp ik waar opa zijn buikje aan ontleent" of "hé, vorig glas was geler".

Zondag waren David en Zoë op bezoek. Riny wil Zoë een jeugdfoto van David tonen: David-duimzuigend-met-Liesje.

Tussen beide foto's ging de wintertijd in. November staat voor de deur. Tijd voor HEND in HEND: Help Elkaar November Door. Bekijk elkaars blogs. David wees me de hyperlink-button aan, die ik nu ga uit proberen.

Van http://ziecreemers.blogspot.com/2007/09/onzichtbaar.html en die van http://members.chello.nl/t.creemers/ Als dit bericht geplaatst is kan ik uitproberen of het gelukt is.

De herfstvakantie is voorbij. Tot carnaval zal ik in het donker huiswaarts keren. Een schrijver is ons ontvallen. Een ander weigert de oeuvre-prijs. De reparatie aan de scooter (zie het bericht:"Een (on)geluk bij een geluk") kostte me €500; ik heb een half uur ge-boek-hapt bij Bruna zonder een enkele prijs; mijn kippen zijn in de rui; op mijn werk heeft menigeen last van de vertstikkende verlamming met het zicht op zijn (carrière-) einde en ander klein leed. Desondanks blijf ik verbazingwekkend goedgemutst.

Van nature zuinig

Buxus,dahliaknollen en bloembollen.

Omdat ik in 1946 geboren ben, kan ik me geen oorlogskind noemen, hoewel ik er een flinke tik van heb mee gekregen. Zuinigheid is me namelijk met de paplepel ingegoten. "Zonde" gold voor wat werd weggegooid. Had jij er zelf niets meer aan, anderen kon het nog van dienst zijn. Spaarzaamheid was een grote deugd.

Nooit kreeg je een snoepje, behoudens tijdens de Vasten. Dan moest het in de snoeptrommel. "Voor later, als de Vasten (hoor:oorlog) voorbij is". Zo is alles voor mij voorzien van een wie-weet-waarde . Ik ben een bewaarder. Niet vanwege een fixatie in de anale fase, maar omdat ik in schaarste geboren ben.

Weggooien doen we dus niet. En dat begint zich te wreken in tijden van overvloed.

De natuur groeit als het gekoesterd wordt :

* dahliaknollen haal je in de herfst uit de grond, bewaart ze donker en droog, poot ze in het voorjaar in licht bemeste grond en de knollen groeien jaarlijks met zo'n 30%. (in het verleden behaalde resultaten....)

* tussen geknipte buxus zoeken wij post-war-children mooie stekjes, liefst een beetje verhout. Met wat stekpoeder in de stekgrond en over twee jaar zijn ze ter grootte van de plantjes, die voor €1,25 bij Coppelmans over de toonbank gaan.

* bloembollen laat je na de bloei indrogen. Het rooien is een kutklus van jewelste. Kleur en grootte rollen door elkaar, zodat een mixed pakket een jaar later opschiet. Maar....het vermeerdert als een nest muizen.

Ik bewaar zaad van elke plantje en erger, ik zaai en verstek het; te kleine aardappelen bewaar ik voor de poot een jaar later, conifeer-nakomelingen, die bij voorkeur tussen de tegels opschieten, oogst ik en bewaar ze in een speciaal daartoe ingerichte tuinkamer.

De media zeggen dat het nooit meer oorlog wordt. Riny stelt indringende vragen wat ik er allemaal mee moet. De tuinen van mijn kinderen zitten tjokvol....

Het roer moet om. Ik moet leren overvloed weg te doen. Op de compostbak levert het nog wat op. Maar hoe pijnlijk dat is begrijpt alleen een lotgenoot. Als stro-halm ben ik hetvolgende met Riny overeengekomen. Ik bewaar deze winter nog.....Wie in de lente buxus, witte en/of rode dahlia danwel een partij mixed bloembollen wenst, belle me op. Hij helpt me. want hoe pijnlijk zal anders het over de (compost)balk gooien zijn.

Zingeving

Vanaf dinsdagavond tot zondagmiddag kunnen genieten van het nageslacht: wandelen en fietsen met Luca, Thomas Luca zien opvoeden, heel langzaam gesloopt worden door Luca's opgelegd ritme, David en Thomas, die de halve marathon lopen, Zoë en Luca, die verbaasd kijken naar de medailles als overtijdse liga's, Karlijn en Femke - aanverwant nageslacht - kunnen opgelucht ademhalen: hun mannen zijn toffe binken....

Femke ging dus met Anneke shoppen in New York, want de dollar stond nu wel heel laag. Thomas voelde de eenzame verantwoordelijkheid op zijn schouders en wilde die graag met ons delen. Hij streek dinsdagavond in het Zuiden neer. De dagen daarna waren prachtig. Er kon volop gewandeld ( de Grote Peel) en gefietst (diverse keren naar de kinderboerderij ) worden.
Het is wennen om om zeven uur te worden gewekt door een potpourie van jengelende en brabbelende geluiden. 's Avonds wordt het laatste journaal niet meer gehaald. Overdag kijk je eindeloos naar de honderden gezichten van een eenjarige, beluister je zijn probeersels van betekenisloze klankrijen en intonaties. Soms herken je een woord en bij "beer" haalt hij drie van de vier keer de teddybeer uit de speelmand. "Drie volwassenen en een kind." zou het weekjournaal kunnen heten, maar er was meer.
Zo beleefde ik mijn jeugd op een intense wijze. Ik meende me te herinneren dat ik ook voorop de fiets bij mijn vader zat, hoe ik mijn moeder meehielp gemorste broodkruimels op te rapen, dat ik samen met mijn broer een toren bouwde, hoe ik volkomen vrij en verbaasd naar een menigte kon staren, zonder dat iemand me attendeerde op mijn open mond. Heb ik dit soort sensaties ook als vader gehad ? Nee, ik was toen meer bezig met de groei van de kinderen, dan met de gestolde momenten.

Mensen zijn Nesthöcker. In tegenstelling tot de lagere diersoorten, die meteen na de geboorte het nest kunnen verlaten (Nestvlieders) moeten zij lange tijd onder de hoede blijven van de ouders. Die hebben de taak om het "jong" bekwaam te maken om op eigen benen te staan. Zij zijn uit dien hoofde voortdurend bezig met (op)voeden, met leren en met later.
In de dierenwereld is weinig tot niets bekend over de specifieke rol van grootouders. Het is uniek voor de mens dat grootouders tegenwicht kunnen bieden aan de begrijpelijke oriëntaties van de ouders op het straks. Het kindgedrag wordt minder beoordeeld en beïnvloed op toekomst-gerichte waardes, maar genomen zoals het zich aandient, zoals verschijnselen als bijv. het weer. Wat grootouders terug krijgen zijn flash-backs, melancholisch reminiscenties aan wat definitief voorbij is, maar dat opnieuw kan worden beleefd door observaties van kleinkinderen. Zo denkt de oude man, die ik me af en toe voel...
Had ik vorig jaar maar doorgezet met het trainen voor de halve marathon. Eind november zat ik op 7 kilometer, toen ik al lopend weerom overvallen werd met de gedachte "Waarom doe ik dit?" en geen antwoord wist, geen weerstand bood tegen een ploppend beugel Grolsch en stopte met geren. Had ik maar doorgezet, dan hadden Zoë en Luca me ook een jonge god gedacht. Nu keken ze op naar hun vaders als eeuwig voorbeeld en waren Riny en ik ervoor om hen te troosten in de massa.

Stem uitgebracht

De stapel genomineerde boeken voor de NS Publieksprijs is 17 cm hoog; "Tirza" levert met 4 cm hieraan de grootste bijdrage. Het telt 430 pag. "Het zijn net mensen"van Joris Luyendijk en "De wandelaar" van van Dis zijn de dunste, allebei zo'n 220 pag. Met deze drie boeken heb je meteen de beste van de zes in de hand.
De drie, die ik eerder onder de categorie rebbish liet vallen, blijven na zorgvuldige lezing onder de maat.
De minste van de drie vind ik "De Weduwnaar" van Kluun. Meeliftend op zijn succes van "Komt een vrouw bij de dokter", waarmee hij vorig jaar de NS Publieksprijs won, schreef hij het tweede deel van Stijns seksuele sores na het overlijden van diens vrouw. Het is allemaal zo gehaaid cliché, zo modernistisch zigeunermeisje-met-traan gedoe, zo plat pornografische palaver, dat het publiek zich zou moeten schamen om haar smaak te herhalen. Zo ja, dan kun je voor volgend jaar Stijn 3 verwachten: "Stiekeme studenten voor een grijpstuiver"o.i.d., geschreven door marketing-en reklame bureau Kluun: "U vraagt, wij schrijven".
Nummer vijf: Simone van der Vlugt:"Het laatste offer". Een halfslachtige reli-crimie, dat start met de bedroevend lage instaptaal van een meisjesboek. Maar Birgitje wordt volwassen als ze de liefde van haar leven ontmoet, een stoere, gebruinde schrijver, die haar in een Alkmaarse disco bevrijd van een heel vervelend studentje. Hij slaat dat knulletje pardoes tegen de grond, kijkt Britje in de ogen en ja..de volgende 200 pag. beleven ze heel wat avontuurtjes. Ze zoeken naar papa Bink, een archeoloog, die in Egypte op een spectaculaire vondst stuitte en daarna spoorloos verdween . Hoewel ze voortdurend bedreigd worden - de achtervolger vind hen werkelijk overal - bezoeken ze allerlei toeristische attracties. Zo kan de schrijfster haar "gedegen reseachwerk"kwijt. Bijna, bijna hebben ze de Ark van het Verbond gevonden, dat een wapen is gelijk een kernbom. Ja,ja lieve jongens en meisjes, het vervolg is te lezen in "Het aller-laatste offer", waarvoor nog meer research wordt gedaan. Het zal dan ook uitkomen in de reisserie van Dominicus.
Nummer vier: Esther Verhoef "Close-up. In het midden van deze thriller zou de vraag gesteld moeten worden:"Wie is de boef, die vanaf het begin met korte bespiegelingen zijn perverse geest etaleert en Margot Heijne van kant wil maken?" Het kunnen er maar drie zijn. Meer personen komen daarvoor niet in aanmerking, omdat die er gewoon niet zijn. Heel overzichtelijk dus. En je weet, volgens crimie formule, wie het meest verdacht wordt gemaakt, nota bene Margots ruwe-bolster-blanke-pit minnaar, de kunstfotograaf Leon Wagner, is het zeker niet. Dan resteert een bloedmooie bi-sesuele vamp of een schimmige producer. Esther Verhoef is er de vrouw niet naar om sexe-genoten een moord te laten beramen. Dus.....Zowel Riny als ik hadden het goed. Goed hè!
Bovenste drie boeken doe ik gratis weg.
De volgende leen ik uit.
Joris Luyendijk overpeinst in "Het zijn net mensen" zijn periode als verslaggever in het midden- oosten. Het werk, dat hij vanuit Caïro en Jeruzalem verricht, wringt bij hem vanaf het begin. Hij weet,nieuws is subjectief. Maar hoe en ten voordele van wat? Tot de tweede inval in Iraq, blijft hij zich dit soort vragen stellen. Zeer informatief en onderhoudend met human interest anecdotes leidt hij de lezer naar een aantal conclusies: de oorlogen zijn verder vervuild met nieuwsbeïnvloeding en -verdraaiing. Westerse landen als U.S.A en Israël besteden hier relatief evenveel , zo niet meer aandacht aan, als aan het fysieke moordtuig en laten de Palestijnen en de Irakezen ver achter zich. De verpletterende invloed van de Arabische dictatuur voor haar eigen bevolking beschrijft hij overtuigend, maar ook met een zekere moedeloosheid. Een mooi, oprecht boek.
Arnon Grunberg heeft met "Tirza" heel wat prijzen gewonnen: de Librisprijs, de Gouden Uil en genomineerd voor de Ako. Het is een onderhoudende, hilarische, knap geschreven beschrijving van hoe een te grote vaderliefde voor zijn dochter uitloopt tot een drama . Een echte Grunberg: een anti-etica, een illusieloze beschrijving van het dier, dat mens heet, een nihilistische slapstick.
In "De wandelaar"van van Dis komt een heer bij toeval in aanraking met de onderkant van de Parijse samenleving als uit een brandend pand een hond springt en zich aan hem hecht. Op zoek naar zijn baasje, komt hij in aanraking met asielzoekers, zwervers en berooiden. Hij voelt de spanning. Wil goed doen, maar weet niet hoe. Alles wat hij zal ondernemen, zal zijn schuld niet kunnen wegnemen. Een boek vol vragen, nauwelijks antwoorden. Eindelijk weer eens een boek over een maatschappelijk kwestie. Fraai geformuleerde zinnen (je hoort de geaffecteerde stem van van Dis erbij) maken het contrast met de donkere wereld nog schrijnender dat hij is.

En dan nu your vote please.
Als ik eerlijk ben zou ik Grunberg nomineren.
Ik stemde echter strategisch.
Voor mij werd het van Dis.

G-3: Gaspel, groente en gezondheid

Riny is geen gemakkelijke zieke, zoals Thomas en David. Thomas maakte altijd veel theater: er was niemand zo ziek als hij. Dood ging hij bijna, als niet gauw een kruik en sinaasappel (in partjes met suiker s.v.p.) gebracht werden en geprakte banaan en een mooie video. Misschien is dat nog zo en de verpleegster heeft het er maar druk mee. Maar lastig? Was hij de hond, dan was David de poes. David trok zich terug, dook onder, kroop weg onder het dekbed en kwam met pas enige graden lichaamstemperatuur lager wederom beneden.

Riny is de ongeduldige zieke. Ze neemt haar temperatuur op, die moet bevestigen, dat het beter is om onder de wol te kruipen. Dan neemt ze een paracetemol en is hevig teleurgesteld als een half uur later de koorts nog niet weg is. Dat het haar weer moet overkomen, net nu ze naar Zoë wilde gaan kijken en golfen en lunchen met Eef en naar de verjaardag van Mary. Dat laatste zou ze misschien nog halen. Dat was immers over twee dagen... Nee dus. Ze baalt en neemt zich voor gezonder te gaan leven. Dat beperkt zich concreet door het voornemen vroeger naar bed te gaan. Roken, zegt ze leert ze toch niet af en gezond eten doet ze al.

Dat laatste is waar. We eten in elk geval lekker.

Ik heb eten nooit als medicijn beschouwd. Toch hoor ik het steeds vaker om me heen. Eten als medicijn. Vooral tegen de welvaartsziekte overgewicht. Collega's, die zich enige pondjes te zwaar vinden t.o.v. een of andere index of anorexia-model spreken zonder gêne over Bakkeren, Montignac, Atkinson of Slim and Slow. Ik moet daar het zwijgen toe doen, houd mijn bierbuikje in en zeg dat ik regelmatig golf.

Sinds zondag zeggen we overtuigd, dat we lekker én gezond eten. Uit eigen tuin, dus onbespoten, eerlijk als goud, onttrokken uit gekoesterde compost. Wat was het geval? Riny wilde er nou onderhand vanaf. Van dat binnen zitten. Van dat gammele gevoel. Ik snoeide om haar te troosten onze eerste in het kastje opgekweekte watermeloen. Samen hebben we deze ritueel geopend en gedresseerd met Serrano-ham. We aten niet, we proefden. We namen kortgezegd de tijd, slim and slow...Sindsdien voelt Riny zich als vanouds. De Gaspeltuin levert weer het bewijs: Oost, West, Thuis klinkt het klokje het best.

Vandaag was het bloemkool, morgen prachtige prei.

1 jaar (o)pa en (o)ma

Drie foto's van Luca's eerste verjaardag en één van de week ervoor: Opa Cor verzorgt het ochtendprogramma in zijn pyama.

1. Het eenjarig gezin 2. Een trotse oma Anneke 3. Met Suze op de nieuwe brandweerauto.

We hadden een beetje opgezien tegen Luca's eerste verjaardag. Zo'n verjaardagsfeest is de wens van ouders, zij willen een-jaartje-samen vieren, het eerste kroontje op ouders'werk.

In het beste geval gaat zo'n feest aan het kind voorbij; in het slechtste scenario worden de gasten verzocht het feest voortijdig te verlaten, daar het kind volledig over de toeren is geraakt van de herrie, kado's en aandacht.

De uitnodiging van een maand geleden was prachtig. Er waren er 12 van verstuurd. Dat brengt het aantal te verwachten gasten al gauw op rond de dertig, waaronder diverse al dan niet jaloerse kindertjes.

Wat breng je op zo'n feestje mee?

Menigeen heeft zijn hersenen gekraakt voor een passend kado. Veel is te koop voor het net iets oudere kind. De éénjarige valt tussen de kleertjes en het speelgoed in.

Ons kado was een boek met CD, waarop Riny dat boek had ingesproken. Een verhaal voor een iets ouder kind. Ook voor de Duplo is ie eigenlijk nog te jong.

Maar Luca bleek een voorbeeldige ontvanger. Alle kadopapier vond ie prachtig. De rest bekijkt ie later.

Hij waggelde in eigen tempo rond. Strekte hier en daar zijn armen uit ten teken dat hij op ooghoogte van de volwassennen het feest aanschouwen wilde. Hij zag zijn vader met vrienden aan de bubbles en het bier, ontwaarde de opa's, die steeds bereid waren aan zijn wensen te voldoen, keek neer op ander jong grut. Eén was wel bijzonder klein: zijn drie weken oude nichtje Zoë was met oom Daaf en tante Karlijn helemaal uit Eindhoven over gekomen. Voor zíjn partijtje!! Er is een prachtige foto gemaakt hoe hij verwonderd neerkijkt op wat hij 1 jaar geleden nog was: een vederlicht wondertje. (Zie 't Schemermoeras alswel de Blog van Zoë)

Na afloop rest de vraag: voor wie was het feest het meest geslaagd?

Voor Luca? Och, hij heeft niet gehuild, noch raakte hij overstuur. Hij vond het één van de vele toffe dagen, wat meer bezoek dan anders en vooral met meer papier.

Voor zijn ouders...? Oh, ze vonden het een mooie dag, waren achteraf doodmoe, maar ook gelukkig dat het zo verliep. (De cateraar had wel erg ruim begroot, of eet men op zo'n feest slechts mondjesmaat?)

En al die jonge ouders, die zagen wat hen te wachten stond: zo'n mijlpaal gaat tenslotte niet in de koude kleren zitten.

Voor wie was het dus het grootste feest?

Je raadt het al. Voor de opa's en de oma's. Die hebben ervan genoten. Met volle teugen. Een hele middag met hun kleinkind spelen!

Toen het feest ten einde was, keerden ze weer naar huis met een mooie herinnering. Eén jaar opa en oma, dat is een feestje waard!

Geluk bij een (on)geluk

Hoe zal ik beginnen?
"Alles is relatief, ook (on)geluk?"
of
"Op 11-09, zes jaar na dato, vloog een SUV zich bijna te pletter tegen de voorkant van mijn scooter."
Ik aarzel. Want waar het op 11-09 eigenlijk om draaide was De Uitslag. Waren de cellen, die de donderdag ervoor uit Riny's borst waren gehaald een begin van een herhaling van 11-04-2001?

De dagen nadat we te horen hadden gekregen dat de foto's "iets" te zien gaven, trokken allerlei scenario's van min of meer bekende scripts voorbij. Als eenmaal het vertrouwen in het lijf is geschaad, verdwijnt de vanzelfsprekendheid van het leven. De gedachte aan haar eindigheid is, eenmaal doorleefd, voorgoed voorbij als fictie.
Je weet, voor goede medische zorg komt zorgelijkheid in de plaats. Je gaat vanzelf door de knieën en ik betrapte me op een stil gebed.
De broederlijk troost van Geer-Jan en Jacques bestond uit statistiek en waarschijnlijkheidsgegevens. Maar of je daar goed op slaapt, is toch de vraag. We probeerden ons af te leiden van het gepijns. Als je dát bewust bent, helpt het niet echt. Rationaliserend heet het dat je niet méér kunt doen dan De Uitslag af te wachten. En de tijd helpt gewoon een handje. Het wordt dag, het wordt nacht en zo wordt het vanzelf , jawel, "negen/elf".
Achteraf is alles film en o zo rap verlopen. "Ik heb goed nieuws", zei de chirurg, "kom over een jaar maar weer terug". Riny reed in de Micra huiswaarts, ik volgde met de Vespa.
Het stoplicht sprong op groen. Het kruispunt stond vol met auto's. Ik sla-omde ertussen door. Hield geen rekening met een SUV, die de stilstaande file op de verkeerde weghelft voorbij stoof. De klap, die volgde voel ik nog in mijn schouders. De hufter reed door. Ik stond hem daar verbouwereerd en wezenloos na te gapen. Toevallig passerend ambulance-personeel ontfermde zich over me. "Gaat het een beetje, mijnheer..."
"Creemers en ja, wat betekent dit nadat ik zojuist te horen heb gekregen, dat mijn vrouw geen kanker heeft?" Zoiets. Ze hebben me toen omgeven met de liefste zorg, die een oud en verward mannetje zich maar wensen kan. Ik was echter niet verward, ik zweer het je. Ik zwoer het hun. Hoe méér ik het deed, hoe bezorgder ze keken.
Het is nu bijna een week geleden. Ik voel nog steeds mijn gekwetste schouder. Met Riny heb ik een glas gedronken. In het weekend hebben we de voortent afgebroken en opgeborgen tot volgend jaar.

Mijn geleerde broer en de Alma Mater

Vrijdag 7 september. Mijn geleerde broer Professor Dr. H.P.M.Creemers (Bert) zegt in een volle Nieuwe Kerk in Groningen dat ie er mee stopt. Hij stopt met, ja, waarmee? Hij stopt met een directe werkrelatie met de plaatselijke universiteit. Voor de rest lijkt hij door te gaan. Met zijn wetenschappelijk werk, de verdere uitbouw van zijn dynamisch model voor effectiviteitsonderzoek, dat hij samen met zijn vriend Kyriakides in Rhodos, Cyprus wil beproeven. Op het GION krijgt ie een postvakje en overige zaken die een honorair hoogleraar nodig heeft.

Hij heeft meer dan 300 publicaties op zijn naam, velen naar hun promotie geleid, daarnaast het RION/GION gemanaged, de decaanfunctie uitgeoefend.

Burgemeester Wallage vindt dat een lintje waard: officier in de Orde van Oranje Nassau. Dat is heel hoog voor een republikein!! Veel lof wordt hem toegezwaaid en hij aanvaardt die voor zijn doen minzaam, houdt zijn ironie voor één keer voor zich. Hij is er zelfs een beetje beduusd onder. Ook dat zowat de gehele familie erbij is. Allemaal weten ze dat zijn (schoon-)ouders loei trots op hem zijn.

Hij begint zijn toespraak met de projectie van een jeugdfoto: Bertje op het klein college. Zo heette zijn lagere school. Hij floept zichzelf als 65- jarige ernaast, zich afvragend:"Wat is er met dat jongetje gebeurd?"

"Ik begrijp hem intussen wel, maar kennen doe ik hem nog steeds niet.", eindigt hij zijn toespraak, die is opgenomen in een boekje met drie andere artikelen onder de titel:"M'n stipje". Alle aanwezigen krijgen dit boekje met daarbij een prachtige prent, gemaakt door de Roemeense kunstenaar Peter Lazarov. Het draagt de titel: "Chaos-Structuur-Chaos". Het centrum van de print met een wajang pop en een beeld van een marskramer, siert "M'n stipje". Je moet Bert goed kennen om de betekenis te pakken. Ik ken hem een beetje, denk ik.

In het Liber Amicorum proberen 52 (oud-) medewerkers te schrijven dat ze hem ook een beetje kennen. Er zitten veel herhalingen in met name over de buitenkant, zijn (verbale) gedrag.

Wat ik boeiend vind, is dat niet één rept over de discrepantie tussen effectiviteits-factoren en (de beschrijving van) zijn methodiek van instructie/begeleiding bij promoties, gepercipieerd door zijn promovendi. Ze zijn allemaal gepromoveerd. Het zijn niet de minsten, diverse hoogleraren. Ze schrijven over zijn snelheid van reageren in vaak to the pointe commentaar, ook al konden ze het moeilijk ontcijferen of doorgronden. In face-to-face contact lijkt hij een liefhebber te zijn van delegeren,loslaten en confronteren. Maar wat waren zijn succes-factoren in begeleiding ?

Zijn productie lukt alleen met een hoge snelheid in alles. Sommige vrouwen wensen hem voor de toekomst een mijmer-stoel in zijn tuin, misschien denkend, als hij mijmert, kunnen we hem misschien inhalen.

Hij is de oudste van ons twaalf. Gaf op menig gebied een voorbeeld. Tot we hem niet meer konden volgen, althans niet in alles. Elk van ons selecteerde wat in zijn kraam te pas kwam. Zo koos ik voor mijn werkstuk nederlands de literatuurkritiek van Merlyn. Vóór Bert ermee kwam, had ik er nog nooit van gehoord. Veel eerder begon ik samen met hem postzegels te verzamelen. Toen mijn moeder vond dat er slechts één mee door kon gaan - zij was altijd bang voor een herhaling van een Kaïn en Abel twist - erfde ik zijn eerste liefde. Later was hij mijn stimulator van mijn privé-domein verzameling, die ik nu als één van de weinigen compleet bezit. Dit zijn slechts enkele voorbeelden.

Heeft Bert ook iets aan de jongeren gehad?

Tot mijn 18-e jaar was ik lid van een atletiekclub en was geen onverdienstelijk midden-afstandloper. Maar of ik daarmee Bert zijn lopen-op-latere-leeftijd heb gestimuleerd, durf ik sterk te betwijfelen.

Toen ik bij mijn afscheid als directeur van de Pabo een CD met liedjes over onderwijs, die ik ordende langs mijn levensloop tot dan toe, uitbracht met een gemonteerde foto van mij als 57 jarige, die terugkijkt naar mezelf op een schoolfoto uit mijn klein college tijd, zei Bert, dat ie met dat idee op zijn afscheid iets wilde doen. Je begrijpt, dat ik een beetje trots was. Want welke oudere broer laat een jongere iets gelegen?

Bert dus, een broer om beretrots op te zijn!

Zoë, tuinbezoek en publieksprijs

Donderdagavond 21.00 uur: daar zagen we ze in levende lijve, onze kleindochter Zoë. Ja, het had mama Karlijn heel wat moeite gekost om haar na zolange tijd te hebben geborgen, op de wereld te zetten. Na drie uren kan ze er al om lachen; het opvoeden kan beginnen.

Drie dagen later staan we weer aan de deur. Of we ze effe zien mogen, of ze al gegroeid is, of ze d'r ouders een beetje laat rusten?

Oma bestudeert de groei, terwijl ik over de bank geleund toekijk. Een meisje! Hoe anders is dat dan ik gewend ben ? Tegen de tijd dat ze groot is, is de voetbalcompetie voor vrouwen misschien gewoon en spannend en is de eerste transfer van PSV-ster Zoë C. naar Ajax een feit.

Het was een druk weekend: een start met het Fontysfeest op vrijdagavond: 6500 mensen, die samen naar een filmpremière ( de Fontys-onderwijsfilm : "The sky is not the limit") kijken, een Europees record. Wij waren erbij!

Zaterdag ontvingen we Tuinclub 5. Ik was een beetje nerveus geweest. Voor als ze me zouden vragen naar de namen van plantjes in het Latijns. Maar het ging helemaal anders. Ze vragen niks. Ze vertellen uit zichzelf van allerlei dingen. De namen van onze plantjes in het nederlands, over snoeien, stekken en composteren. Het meeste wist ik al. Maar dat liet ik niet merken. Ze vonden me daarom leuk. Riny mag misschien bij die club komen.

Zondag..... Zondag was weer helemaal anders. In Amsterdam werd bij gelegenheid van de opening van het boekenseizoen op het terrein van de Westergastoren de Manuscripta gehouden, een manifestatie rondom boeken. De opening bestond uit de installatie van de jury van de NS publieksprijs en het bekendmaken van de zes genomineerde boeken.

De helft is rebbisch: Kluun, van der Lugt en Verhoef. Het wordt kiezen tussen van Dis De wandelaar, Grunberg Tirza en Luyendijk Het zijn net mensen. Alleen het laatste boek moet ik nog lezen om mijn verantwoorde keuze bekend te maken. En verder heb ik weer een aantal boeken dubbel in mijn kast staan.

De manifestatie is overigens van harte aan te bevelen! Volgend jaar blijf ik de gehele dag. Maar dit jaar ging mijn verlangen naar de Bonifaciuslaan.

En zo zijn we weer bij Zoë Z.I.E. zie boven en haar blog: www.ziecreemers.blogspot.com

Kleindochter Zoë geboren!!

Op de bijgevoegde foto: Riny, die met Inge belt."Om zes uur is Zoë geboren! Dochter van Karlijn en David. De volledige naam is Zoë, Irene, Eveline. 3300gram..."

Ik maak een foto en snel naar de computer.

Zoë is grieks voor leven, evenals Eva.

(Vita betekent ook leven en Cor betekent hart met een t)

"Wie zal ik nog meer bellen...?"vraagt ze als ze zeven telefoontjes heeft gevoerd.

"Wat ben jij aan het doen?"

"Ik blog."

Geluk moet je delen.

Stripspektakel

foto 1 Jippes en Valkema

foto 2 Paul Geerts(70) van Studio Vandersteen signeert

Elke stad of dorp heeft haar eigen genen, die bestaan uit jaarlijks terugkerende evenementen. Bloemencorso, midzomerfeest, pietjanknortoernooi en truckersrun horen bij Valkenswaard als Pasen en Kerstmis bij de Katholieke kerk. Voor mij is echter het hoogtepunt, zeg maar het Pinksteren van mijn stadsdorp, het Stripspektakel eind augustus in Valkencourt ,"bij ons achter".

Een enkeling wil zich in de eerste lettergreep vergissen. Die wordt minzaam doorgestuurd naar het Beursgebouw, waar gelijktijdig Extravaganza, geenszins met ons spektakel concurrerend, één van de genen van de grote stad vormt.

Dit jaar had het Eindhovens Dagblad haar lezers naar de signerende tekenaars gelokt met een vrijkaartje en kans op een gratis gesignerende tekening van Daan Jippes, van de dagbladstrip Havank en Gerben Valkema van de strip Elsje. "Wie het eerst komt, wie het eerst maalt; oplagen beperkt tot 500 stuks."

Een eitje voor mij. Ik kroop zondagmorgen onder de draad van mijn achtertuin en stapte als een van de eersten de tennishal binnen. In de rij, die zich achter me vormde - allemaal mannen boven de veertig, opgegroeid met Kuifje, Suske en Wiske en Donald Duck, bemiddeld doch tuk op gratis spul - werden de laatste stripnieuwtjes uitgewisseld en geklaagd over de exorbitante prijzen, die voor getekende nostalgie gevraagd wordt.

Geduld wordt beloond.

Ik bezit nu twee (laag-!)genummerde, gesigneerde prenten, waarvan ik me afvraag wat ik er mee moet...

Elsje is een eigenwijs meisje,waar ik een enkele keer om kan glimlachen; met Havank, de strip van teveel woorden, weet ik helemaal niets aan te vangen.

Vanaf hier wil ik een wegwerpgebaar maken: "wie ze hebben wil kan ze komen halen".

Het wachten

Wie wacht verwacht wat.
Het wachten is een geliefd thema voor schrijvers: Wachten op Godot, Waiting for Mr.Goodbar,Joris Ockeloen en het wachten. De laatste titel is van Brouwers. Jeroen. Thema: A.s. vader wacht op de komst van zijn kind. Dat duurt. Intussen overdenkt hij zijn miserabele leven.

Ik heb een hekel aan wachten. Daarom ben ik altijd op tijd. Tijdmeting is dienstbaar voor wie weet wanneer iets te verwachten valt. Jagers wachten, maar weten niet waarop, laat staan wanneer dat onverwachte komt. Boeren en Burgers zijn veel zekerder. Zij weten wat te verwachten valt en proberen het moment daarvan zo goed mogelijk vast te leggen. Zij maken daarover afspraken.
Serendipety is iets vinden, waar je niet naar op zoek was. Dan is er geen sprake van wachten geweest. Dat is lekker makkelijk.

Bij het verwachten van een baby laat de natuur zich slechts grof meten. We tellen uit maar met een grote mate van zekerheidsspreiding. Als je enkel al denkt dat het komt, gaat je hart sneller op en neer. Hoe langer het wachten duurt des te vaker komt dit voor.
Wat doe je tijdens dat wachten?
De tijd duurt namelijk.
De tijd wordt verdreven.
Met elkaar praten bijv. Zoals vandaag met Femke, die zegt dat ze nu zeker weet dat het kindje van Karlijn en David vandaag komt. De vorige keren dat ze dat zei was dat niet zo zeker, zegt ze nu.
Vanaf vandaag zal ik de tijd verdrijven. Met het lezen van boeken, die "wachten" in hun titel voeren. Het kindje heeft dan nog ruim de tijd om te wachten.

Luca danst

Luca heeft altijd met muziek meegeswingd. Nu hij voor het eerst kan staan, valt dat niet mee.

Schoonheid in de compostbak

We hadden venkel uit eigen tuin gegeten. Riny had het loof eraf gesneden en op de compostbak gegooid. Nu zit daar een prachtige rups. Ze is goud geringd met fel-oranje stippen.
We hebben gezocht welke vlinder ze zal worden. Als volkstuinder weet ik in elk geval dat het niet de koolwitrups is, die ik in elk het najaar in de boerenkool vind. "Mot je maar spuiten", zal menigeen zeggen, maar daar is de Partij van de Dieren mordikus tegen. Als die Partij in de regering komt, vragen ze me misschien als minister. Van Vlinders en hun Voorgangers. Dan sta je er met spuitgif slecht voor als ze je gaan doorlichten. Maar ik dwaal af.....
Ik zocht in "Dagvlinders" van J.Moucha (1972);Riny opende Google. Bijna gelijktijdig hadden we beet.
Het is de rups van de Koninginnepage, de grootste Nederlandse dagvlinder. Ze heeft een rode stip achter haar naam staan. Dat wil zeggen dat we er erg zuinig op moeten zijn, anders wordt het de Dodo van de Lage Landen. Ze heeft zelfs twee rode stippen aan de onderkant van haar vleugels.
Pas geleden was Jacqueline, de zus van Riny, bij ons op bezoek. Plotseling zei ze: "Daar, een Koninginnepage". Wij lachten beminnelijk. Ze voegde eraan toe "Het zou ook de Koningspage kunnen zijn, maar dat onderscheid kun je bij dat gefladder moeilijk zien."
"Ja,ja", zeiden we, want we vinden Jacqueline eigenlijk best aardig.
Nu weten we dat ze gelijk had.
De koninginne was bevallen en uitgekraamd !!

Rijst- en Blijburg

Water en Rijst

Vrijdag 10 augustus met Luca naar Blijburg gewandeld. Blijburg is het strand op IJburg waar de mensen heel blij zijn. (De rijschool op IJburg heet Rijburg; de slagerij Snijburg en het Aktiviteitencentrum Klei- en Breiburg.)
Luca wil het water in. Oma Riny vindt dat niet zo'n goed idee. Met moeite weet ze hem op andere gedachten te brengen.
Daarna at Luca zijn eerste rijstebrijburg. En dat deed ie helemaal zelf! Knap hè!
Van beide momenten zijn ook een filmverslagen gemaakt. Zie hierboven.

Ot & Sien spee-len met een hobbel-paard

Het is dan toch gelukt, mijn eerste vlog-filmpje.
Luca amuseert zich prima met mijn oude houten hobbelpaard. "Aaie" zegt hij als hij mooie objecten, zoals bloemen aanraakt. Dan weet hij dat ie niet mag knijpen, trekken of slaan.

Twee achtereenvolgende zondagen

De eerste twee foto's zijn van Luca's logeerpartij in het laatste weekend van juli. Hij had zijn gehavende pappa Thomas meegenomen, die enigszins onthand was in dit weekend waarin mamma Femke met vriendin Nijske op het Sneekermeer was zeilen en hij nog danig last had van zijn uitglijder . Dus hadden opa en oma het rijk met Luca nagenoeg alleen. Ik zag dat Luca zich buitengewoon amuseert met speelgoed uit de Ot en Sien tijd. Ten bewijze is er ook nog een filmpje van gemaakt. Publicatie vergt echter een You tube lus, die ik nog niet machtig ben. Je houdt het tegoed !

Is het 't gat in de pantoffel of de rusteloos bewegende teen, die Luca fascineert ? Als hij erin peutert brabbelt hij iets van "aaie", wat hem geleerd is bij het aanraken van bloemen.

Het tweede setje foto's is van de eerste zondag in augustus. Een snoeihete dag. Hoogzwangere Karlijn en David ontvluchtten de Brabantse broeierigheid en streken bij ons neer in Groede.

Voor elke normale sterveling was de temperatuur enkel te harden onder een parasolleke, maar David viel vollezons neer. Hij droomde van wat hij had kunnen zien.

Als we ze rond negenen uitgezwaaid hebben na een heerlijke dag, blijft er voor ons een vraag hangen. Waren er twee of drie op bezoek ?

zorg bezorgd ontzorgd

Maandagochtend 9.00 uur.

Femke aan de telefoon.

Thomas is gisterenavond met zijn scooter gevallen.

Dan geeft ze heel secuur aan wat de val met zijn lijf heeft gedaan: zijn pols, zijn voet, sleutelbeen, gezicht. "In het ziekenhuis, waar tot vier uur vannacht onderzoeken zijn gedaan constateerden ze verder een lichte hersenschudding". Onmiddellijk schiet zijn val in het huisje in Vaux-en-Chevanne in de Ardennen op 2 januari 1986 door mijn hoofd. Zijn ooms GeertJan met a.s.. tante Inge en Noël waren zojuist vertrokken. Hij wiebelt op zijn stoel; valt achterover met zijn hoofd op de tegelvloer. Even is hij van de wereld. Als hij bijkomt weet hij niet waar hij is; dat GeertJan,Inge en Noël op bezoek zijn geweest, welke dag het is....In zijn korte geheugen zitten flinke gaten. We zijn spoorslags huiswaarts gekeerd. "Lichte hersenschudding", was de diagnose...

Dat speelt door mijn hoofd...en dat Luca nu niet met hem kan spelen, dat Femke geradbraakt moet zijn.

Even overlegd met Riny. Meteen terugebeld: "We komen eraan".

Als je het ziet,accepteer je het.

Als je er bent, kun je wat doen.

Als je er samen over kunt praten, is het voorbij.

De zorg, die echter nooit verdwijnt.

Het verbaast me dat Luca zijn vader gewoon herkent. Dat hij net zo onbezorgd naar hem lacht als altijd. Wat niet weet, wat niet deert. Zijn tijd komt nog wel. Soms is dat helaas.

Perspectief

Ze vond de foto's vanaf het dak maar niks. "Van daaruit gezien is het maar een rommeltje." De Olympische Goden keken op alles neer, ook op tuinen. Het waren enkel liefhebbers van zichzelf.

"Vanuit welk perspectief is er orde?"

We richten de tuin in voor mensenogen op mensenhoogte. Het beeldje "dagdromend meisje" ziet er vanonder anders uit dan op die mensenhoogte. Kinderen en kikkers nemen onze wereld anders dan wij waar. Onze kinderen vonden de tuin vroeger spannend. Je kon er bijna in verdwalen, zeiden ze.

Je kunt je ogen richten. Op het totaal. Of op enkele bloeiende waterlelies. Je creëert je eigen orde of chaos. Het is moeilijk voor te stellen hoe de ander jouw tuin ziet. De meesten zeggen meestal als tweede zin: "Dat zal wel veel werk zijn!" Dat wordt nooit gezegd als ze naar onze boekenkast kijken of naar ons zelf.

Is de julituin mooier dan de meituin ? Een lastige vraag. Het is nu juli en we vinden hem uitbundig, gulzig, moeilijk in toom te houden. Maar we houden van hem. Evenals van de mei-, november of januarituin. Steeds anders, maar ook dezelfde.

O, ja...Wat hebben we vandaag gedaan? Dit is immers een webdagboek.

We hebben heerlijk in de tuin gewerkt!